Lewicowy rasista

Czy znasz Kurta Krömera, gospodarza programu telewizyjnego „Chez Krömer”? Więc wiesz, jak wygląda lewicowy rasista (jeśli jest to kategoria, w której myślisz), ponieważ felietonista Jan Fleischhauer umieszcza go w swoją kolumnę bezbłędnie do rzeczy:

Niewiele rzeczy zostało z centrum tak dumnych, jak ich wrażliwość na mniejszości. Jeśli obraz wroga jest właściwy, wszystko jest dozwolone: ​​jako lewicowiec możesz uwolnić swoje urazy.
[...]
Krömer ma znacznie więcej fanów w świecie mediów niż Kawusi. Zwłaszcza w feuilletonie, gdzie sentyment zawsze był ważniejszy od dowcipu, moderator RBB jest uważany za dużą liczbę. [...] wielu ludzi płaczących za Krömerem nie widziało jego konfrontacji z Kawusim. Gdybyś to widział, wiedziałbyś, że mogą być lewicowi rasiści, jak i prawicowi.
[...]
Dopóki obraz wroga jest poprawny, wszystko jest dozwolone, łącznie z wszechobecnym używaniem obelg typu „dupek” i „dupek”. Wtedy możesz nawet oskarżyć drugą osobę, że prawdopodobnie ma „wadę genu”, ponieważ opowiada dowcipy, które uważasz za niesmaczne, lub nazwać ją „Diggi”, co nie jest dalekie od słowa na N. Same żarty na temat upadków nokautujących są zdecydowanie nie do przyjęcia. Pozostaje tak, nawet z Krömerem.
[...]
Pożegnalny odcinek „Chez Krömer” ma swój najlepszy moment na krótko przed końcem. „Dlaczego zawsze rezygnujesz?”, pyta Krömer. Na co Kawusi jest na tyle bystry, by odpowiedzieć: „Gdzie mnie widzisz, afgańskie dziecko uchodźcy? Gdzie schodzę? sam jestem kupą. Oznaczałoby to, że czarna społeczność w Niemczech podlega społeczności afgańskiej. Kto stworzył tę tabelę?” To niezbity argument, na który moderatorowi nie przychodzi do głowy nic poza kiepską odpowiedzią, że to jeszcze nie powód do rasistowskich uwag.

Reasumując: dobry migrant postrzega czarnych jako swego rodzaju szumowiny w skali mniejszości, więc zabrania się kpić z nich tak, jak kpi się z innych. Ponieważ: To byłoby ustąpienie. Nie tylko jest to dość szalone, ale w rzeczywistości jest dość rasistowskie, gdy się nad tym zastanowić. Zwłaszcza, gdy przychodzi jako domyślna od moderatora, który jest biały jak chusteczka. Uprzywilejowany biały koleś poucza ofiary nękania o tym, co mogą, a czego nie mogą powiedzieć o mniejszościach: „Cringe, Digga”, jak powiedziałaby scena.

Lewica szczyci się troską o mniejszości. Ale nawet najlepszy lewicowiec nie może obejść się bez urazy. Dobra wiadomość jest taka: nawet jako przeciętny lewicowiec możesz uwolnić swoje uprzedzenia. Musisz tylko upewnić się, że ci, o których robisz rasistowskie, homofobiczne lub mizoginistyczne komentarze, są politycznie po drugiej stronie. Wtedy wszystko jest w porządku. W takim razie nadal jesteś mile widzianym gościem, nawet w eleganckich piętrach „Süddeutsche” lub „Zeit”.