Drodzy przyjaciele krypty, pod żadnym pozorem nie mogę wam odmówić tego filmu, miałem już Dennisa Leary'ego z jego serią „Rescue me” tu w grobie, teraz tutaj ze swoim pierwszym programem komediowym „No Cure For Cancer” z początku lat 90. A potem jest polecenie patrz!

Żadna krowa nie jest dla Dennisa święta, aw swoim programie na żywo rozlicza się właściwie ze wszystkiego, co jest drogie „Johnowi Doe” (przeciętnemu amerykańskiemu Joe). Kraina możliwości jest zaludniona w zjadliwych atakach Leary'ego przez „miejskich niechlujów”, którzy lubią „piłkę nożną, porno i książki o wojnie”, którzy parkują na miejscach dla niepełnosprawnych, „podczas gdy niepełnosprawni robią upośledzone miny”, a ich idole, arcy-reakcyjni aktorzy i reżyserzy, tacy jak John Wayne i John Cassavetes są. Fetyszyzm broni, hurra patriotyzm, bezgraniczna, lekkomyślna konsumpcja, osobiste poszukiwanie sensu na kanapie terapeuty i myślenie „większe jest lepsze”: Leary bezlitośnie wyśmiewa to wszystko i obnaża polityczną poprawność jako ekscesy purytańskiej spiętrzenia i burżuazyjnych podwójnych standardów.

A wszystkim tym zajmuje się sceniczna świnia Denis Leary w tak zapierającym dech tempie, że w pierwszej chwili tego nie słychać ani nie widać. Ale każdy, kto zetknie się ze scenicznym awanturnikiem, odkryje w nim mistrza w swoim fachu – niezdarny brak smaku Ingo Appelta czy Michaela Mittermeiera blednie w porównaniu z jego agresywnym dowcipem.

„No Cure for Cancer” to zaawansowana satyra i jest bardziej aktualna niż kiedykolwiek – dobra znajomość języka angielskiego jest warunkiem koniecznym do udanego udziału w akustycznym tour de force Leary’ego, bo nawet ci, którzy mówią po angielsku, z pewnością będą musieli posłuchać słowne salwy z karabinu maszynowego kilka razy, aby naprawdę uzyskać każdą puentę. A teraz dziękuję, dziękuję i pieprzyć się! Uwielbiam Dennisa Leary'ego!

Nie ma lekarstwa na raka Dennisa Leary'ego

„Dravens Tales from the Crypt” od ponad 15 lat zachwyca pozbawioną smaku mieszanką humoru, poważnego dziennikarstwa – na bieżące wydarzenia i niezrównoważone relacje w polityce prasowej – oraz zombie, przyozdobionych mnóstwem sztuki, rozrywki i punk rocka. Draven zmienił swoje hobby w popularną markę, której nie można sklasyfikować.

Mój blog nigdy nie był przeznaczony do rozpowszechniania wiadomości, nie mówiąc już o polityce, ale w przypadku spraw bieżących po prostu nie mogę powstrzymać się od uchwycenia tutaj informacji, które są cenzurowane na wszystkich innych kanałach. Zdaję sobie sprawę, że projekt strony może wielu osobom nie wydawać się „poważny” pod tym względem, ale nie zmienię tego, by zadowolić „główny nurt”. Każdy, kto jest otwarty na informacje niezgodne z przepisami państwowymi, widzi zawartość, a nie opakowanie. Przez ostatnie 2 lata starałem się wystarczająco przekazać ludziom informacje, ale szybko zauważyłem, że nie ma znaczenia, jak to jest „opakowane”, ale jaki jest stosunek drugiej osoby do tego. Nie chcę kłaść miodu na czyjeś usta, aby w jakikolwiek sposób spełnić oczekiwania, więc zachowam ten projekt, ponieważ mam nadzieję, że w pewnym momencie będę mógł przestać składać te polityczne oświadczenia, ponieważ nie jest moim celem kontynuowanie tak na zawsze Wszystkim pozostawiam to, jak sobie z tym poradzą. Zapraszam do kopiowania i rozpowszechniania treści, mój blog zawsze był pod Licencja WTFPL.

Trudno mi opisać, co tutaj robię, DravensTales stało się blogiem kulturowym, blogiem muzycznym, blogiem szokowym, blogiem technicznym, blogiem o horrorach, zabawnym blogu, blogu o znalezionych przedmiotach w internecie, dziwaczne internet, blog śmieciowy, blog artystyczny, podgrzewacz wody, blog zeitgeist , Blog złomu i blog z torbami o nazwie. Wszystko, co jest w porządku ... - a jednak nie. Głównym tematem bloga jest sztuka współczesna w najszerszym tego słowa znaczeniu.

Aby zapewnić działanie strony, zapraszamy do Przekaż darowiznę kartą kredytową, Paypal, Google Pay, Apple Pay lub poleceniem zapłaty/kontem bankowym. Wielkie dzięki dla wszystkich czytelników i sympatyków tego bloga!